Bliadhnichean roimhe rugamh e, thánaig tinneas an-mhor chun air do mhàthair. Fhuair i fada sa phreathall, thánaig creid na daoine fhuair i bàs. Bha tòrramh mhath leatha ‘gus chuir ead i fo talamh deireamh an latha. As dheidh an dhorchadh, thánaig agus ruaig na goideadairean a-staigh gu reilig mar dh’iarr ead na fàinn’ òir mhath air làmh aici. Bha ‘n reilig, reilig na clann agus bha sin in aice ‘n dachaigh aici cuideachd.
Dh’obair na gadaidh ri uairtean fada san oidhche ‘gus dh’osgail ead an ciste-laighe ‘nn. Thosaidh ead do’n obair do fhaigh an fàinne ‘muigh as am meur aici. Ach bha ‘m meuran no meur an-làidir, agus thosaidh ead do’n obair leis an sgian an aghaidh am meur sin. Nuair a rinn e poll sa làmh faoi ‘m meur seo aici, thosaidh am fuil do’n obair sa chorp air ais a-rithist agus dh’fhill i gu beò mar sin. Dh’eirich i shuas, agus thánaig eagal an-mhor ora ‘gus reith ead a-muigh gun mhall as dheidh sin. Dh’éirich bean-chéile Mhic Loingsich chun dachaigh, agus chuir i eagal-mhor air do fear-chéile nuair a chonnaig e oire ‘nn. Bha i ‘n-tinn le sè mhios, ach bha i gu math air ais a-rithist le cuidich Dé. Sè bliadhain air ball thug i breith beò gu mac nuadh agus bha Cailean an ainm a th’ air. Chuaidh e gu ‘m ministearachd.